GETUIGE VOOR DE VERVOLGING

Op “Leona”, onze oude en geliefde zwarte hond, “mijn zusje”.

[... door hoge trommelvliezen van mei, onder meerdere voorzorgsmaatregelen door een exacte eenzaamheid,
de herder hing en hing Leona aan de hoogste en sterkste stam van de appelbomen in bloei,
en ik, knie op de grond, of gehurkt, huilend, de luie leerling,
die van de iris gestrand en afgeleverd achter de kier van de deur]
===



... Ik houd een wilde orkaan van naalden en brekers tegen die de boomgaard raspen en schudden,
de wervels van de wereld en de uiers van bloemen;
dat plotseling de duisternis zich verspreidde en liefde en de middag doelloos fladderde,
en dus de zwaan van het leven en de zwaan van de dood;

… dat niemand, dat niemand weet hoe ver de schade en pijn is,
dat niemand, dat weet niemand !!!

... en wee, wee mij, want ik keer terug naar de beruchte crack
en kinderen komen nog steeds tevoorschijn, chromen irissen,
op de grond liggen;

… en het is dat nee, dit is niet weer een andere gêne, noch is het een andere kwelling,
om "rauw vlees" te laten en plotseling bloot te leggen;

... en nu, nu zie je,
Noch heeft verdriet meer betalingen dan een gat voor het geheugen,
die van een mei van kinderen en vernietiging en deze afwezigheid die me aandachtig observeert en vervolgt,
degene die vraagt ​​en mijn ziel verbrandt, en aandringend, afschuwelijk levend,
doet me pijn en volgt, degene die me kwelt en kwelt en voor altijd over me zal waken.
  ***
Antonio Justel Rodriguez
https://www.oriondepanthoseas.com
***