Verloop met mij op de gloeiende kooltjes van de tijd
Doorkruist de geheimen, de beroeringen die ik verzwijg
Spreekt als dak jij het aan deze krankzinnig kan
Want zelfs blijven de wateren in razernij verstarren
Ik haast me opdat zich mijn begeerte tarreert Die boven een zo bittere aarde hopen
Wie ruist, brult, omhult zich van woede?
Verloop met mij opdat de illusie duurt om te leven
Bestaan wanneer men zich kan legen
Samenwonen wanneer het verlaten op ons is
Verloop met mij, mijn schaduw, mijn vriend
Zolang twijfels, een zolang kreupelhout
Ik word zo vermoeid, staande kan ik niet
_ verloop met mij, houden mij zeer
In mijn hoofd, meer dan ik, is sterker
Dat de reden me niet afschut
In verder vol van geluk
Verloop met mij, is het deze kou
Eend, gespuis, vol van ingewanden
Niet mijn huid, in mijn vlees
Waar is jouwe hand? Dat ik me bloed
Gieten dus mijn bloed, mijn schaduw
Wie loopt met mij dat ik bezwijk.
Wie gaat ten onder, ons streeft, wie leeft, ons mishandelt.
Verloop met mij aan de schaduw van de winden.
Alle Rechte an diesem Beitrag liegen beim Autoren. Der Beitrag wurde auf e-Stories.org vom Autor eingeschickt Nadège Ango-Obiang.
Veröffentlicht auf e-Stories.org am 14.07.2008.
Vorheriger Titel Nächster Titel
Mehr aus der Kategorie "Philosophisches" (Gedichte in niederländischer Sprache)
Weitere Beiträge von Nadège Ango-Obiang
Hat Dir dieser Beitrag gefallen?
Dann schau Dir doch mal diese Vorschläge an: